ανασκόπηση 1

Δεν περιμέναμε τις ημέρες της καραντίνας για να επεξεργαστούμε όλα αυτά που ζήσαμε, είδαμε, νιώσαμε, γευτήκαμε και ακούσαμε από αυτό το καλοκαίρι μέχρι τα πρόθυρα αυτής της άνοιξης. Θα γινόταν και αυτό κάποτε, όταν θα τελείωνε αυτός ο συναισθηματικός κύκλος για μας. Τίποτα όμως δεν τελείωσε ακόμα, δεν επήλθε η ελπίδα. Πώς αλλιώς να κλείσει κάποιος κύκλος χωρίς ελπίδα που προμηνύει έναν καινούργιο, πιο ευχάριστο;

σημείωση: δεν πρόκειται για ημερολόγιο. μέσα από τις παράλληλες αναμνήσεις των άλλων βρίσκουμε και ένα κομμάτι ας που ολοκληρώνεται με το να γίνουμε οι τρίτοι παρατηρητές σε ιστορίες των ανθρώπων που μοιραζόμαστε το ίδιο κέφι για ζωή.

Ολοι το ξέρουν, πως οι άφραγκοι (φοιτητές) τους καλοκαιρινούς μήνες κατευθύνονται στην εκκλησία. Την Αγίας. Να πιουν φτηνές μπύρες, ένα κακό κοκτεηλ που λέγεται μιστρες , να κόψουν κίνηση, να γκομενίσουν ανέλπιστα τα χαζορομαντικά κορίτσια με τύπους ανέτοιμους να πάρουν τον εαυτό τους στα σοβαρά γιατί είναι πολύ μικροί ή πολύ μεγάλοι  για να καταλάβουν πως το μαζί φέρει ευθύνες που έχουν μόνο καλούς καρπούς (αλλά ποιος νέος, μικρός και μεγάλος στην καρδιά το σκέφτεται αυτό;)

Μεθυσμένες εξομολογήσεις λύπης, ονείρων που έχουμε το ψώνιο να τα κάνουμε όνειρα αλλά δεν έχουμε και το ψώνιο να τα κυνηγήσουμε, κλεφτές ματιές προσποιητής αδιαφορίας στο τι κάνει ο άλλος, παρολίγο βίαια σκηνικά από εύθικτους άνδρες που μπορούν αν επικοινωνήσουν μόνο με υβρεολόγιο, διαφωτιστικοί ημίτρελοι άνθρωποι που ακροβατούν ανάμεσα στην πραγματωμένη καθημερινότητα και τον κόσμο της ενσυναίσθησης.

Με σημάδεψε μια γνωριμία που κάναμε με τη φίλη μου την Υ., όταν εγώ παραδομένη στην λύπη μου και το κρίμα μου μυξοέκλαιγα στον δυναμικό της ώμο που μου φανέρωνε κυνικές  αλήθειες.  Παρατηρεί αυτή τη σκηνή ένας λογοτεχνικός  κύριος γύρω στα 60 που μας αποκάλυψε πράγματα για την προσωπικότητα μας, όπως ένας διαισθητικός άγνωστος που έχει περπατήσει παρατηρώντας πολλές νύχτες στη ζωή του. Με απελευθέρωσε από τη ματαιοδοξία μου να βρω έναν έρωτα ολοκληρωτικό που θα με αφήσει να αφεθώ σε αυτόν και να εξαφανίσω τις άμυνες μου,ευχόμενος να τον βρω και να καταστρέψει αυτό το ματαιόδοξο ευαίσθητο του χαρακτήρα μου που ζητούσε αυτό. και έτσι έγινε. Στη φίλη μου ευχήθηκε στη γλώσσα του να διαιωνίζει την αγάπη της σαν μια στοργική μητέρα αλλά να μην ξεχνά τον εαυτό της. Και έτσι έγινε. Ουσιαστικά  η ευχή του ήταν η συντηρηση: μια έννοια που κανείς την πετυχαίνει με το να αλωθεί και κάποιος άλλος με το να θεμελιώσει.

Και ακολούθησε ένα υπέροχο φθινόπωρο , και ένας χειμώνας γεμάτος αληθοφανείς ψευδαισθήσεις αλληλοεξάρτησης. Που ανακαλύψαμε μαζί με την τότε αγάπη μου οτι ο έρωτας δεν έχει καμία σχέση με τη «θέση». οι μεγαλύτεροι έρωτες γίνονται «θέση» όταν υπάρχει διάθεση για αγάπη. κάποιος από τους δυο μας δεν ήταν έτοιμος να θυσιάσει τη βολή του για να δώσει τη θέση του στην αγάπη. Ισως καλύτερα, ίσως χειρότερα, ποιος ξέρει. Το αποτέλεσμα δεν ακυρώνει τη διαδικασία. Καπου αυτος ο ερωτας υπάρχει μέσα μας και μας προσφέρει στιγμές αθανασίας.

Και ακολούθησε και μια άνοιξη ξαναμονιάσματος με τον χαμένο λυπημένο εαυτό, με τους παραπονεμένους αλλά συγχωρητικούς μεγαλόκαρδους φίλους που άνοιξαν την αγκαλιά τους γιατί ξέρουν από ερωτική καταφρόνια και πόσο άδικο βάρος ειναι αυτό σε μία νέα ψυχή.  Στις ημέρες καραντίνας αναπτερώνονται οι δυνάμεις που θα καθαρίσουν την καρδιά από τις πίκρες και τα άσχημα λόγια του πολέμου που επιτάσσει ο καιρός. Και θα ξαναβγει στο προσκήνιο μια νεα, ολοκαίνουργια καρδιά που θα έχει πια τη σοφία να μη διαλέξει την συντηρηση της άλωσης αλλά τη συντήρηση της θεμελιωσης.

Και δεν υπάρχει κάτι πιο αισιοδοξο από αυτή την ελπίδα. Που είναι πια όχι ματαιόδοξη, αλλά δυνατή.