Είχα μια συζήτηση χθες, για το κατα πόσο είσαι ανεξάρτητη προσωπικότητα από τη στιγμή που χρειάζεσαι άλλα άτομα για να περάσεις καλά. Το θέμα είναι, πως αν δεν είσαι ανεξάρτητη προσωπικότητα, αν δεν είσαι καμια καρακομπλεξάρα του κερατά τελος πάντων, δεν θα μπορέσεις να δεις με το δικό σου πρίσμα πως η πραγματικότητα μερικές φορές παρόλο που τη διατρέχουν παρακμιακές συμπεριφορές είναι ωραία. Γιατί είναι αστεία. Γελοία.
Στο γελοίο, οι άνθρωποι που έχουν απαιτήσεις από τη ζωή, που νομίζουν οτι η ζωή τους χρωστάει και καλά θα κάνει να μην δίνει με το σταγονόμετρο ο,τι καλύτερο έχει να τους προσφέρει , θυμώνουν. Γίνονται έξαλλοι με την χαμέρπεια του κόσμου, φοβούνται να επενδύσουν όχι απλά συναίσθημα αλλά και χρόνο, πιστεύουν οτι δίνουν αξία σε καλτ φιγούρες και τις λυπούνται που ζουν μια ζωή χωρίς συνείδηση, χωρίς ιδανικά, μια επαναλαμβανόμενη λούπα από μαλακίες, ψέματα, παρασιτισμό και καφρίλες.
Και καλά κάνουν, να πούμε την αλήθεια. Αν μπορώ να διακρίνω κάτι στην κοινωνία, αυτό είναι το στοιχείο της παραίτησης. Και αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να κρατήσουν τον πήχη ψηλά για να μην αποκτηνωθούμε σαν ανθρωπότητα, να ζήσουμε αυθεντικές στιγμές που θα μας εξελίσσουν, θα μας διώξουν από τη μιζέρια και θα μας επιτρέψουν αν όχι να κάνουμε ένα εκτιμηταίο έργο, τουλάχιστον να είμαστε ελέυθεροι να δημιουργήσουμε χωρίς χαζά σαμποταζ και σπάσιμο νεύρων από ανώριμες προσωπικότητες που κόλλησαν κάπου στην εφηβεία.
Ωστόσο, να υπενθυμίσω πως το λούμπεν και το καλτ , μπορεί να είναι επικίνδυνα ως ενα σημείο (όσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η απερισκεψία στο κοινωνικό σύνολο) αλλά κρύβουν μια αυθεντικότητα. Αν μπορούσαν αυτά τα άτομα να φύγουν από τα συμπλέγματα τους και να δουν τη σκληρή πραγματικότητα με θάρρος, θα το έκαναν. Κι ας είχαν το τίμημα της διστυχίας, θα το έκαναν. Και ακριβώς εδώ βρίσκεται η αυθεντικότητα τους: δημιουργούν χωρίς να το ξέρουν έναν μικρόκοσμό,μια άλλη διάσταση της πραγματικότητας που χωράνε όλοι μέσα σε ένα πλαίσιο καφρίλας χωρίς σοβαροφάνειες, χωρίς δηθενιές – η δική τους ψωνίστικη διάθεση εκφράζεται με γελοία πράγματα , συχνά νεόπλουτα ή αυτοκαταστροφικά. Το να διεκδικούν κάτι ψεύτικο και γελοίο αντί για κάτι αληθινό και ακέραιο είναι η δική τους τιμωρία, όπως και οι ίδιες τους οι πράξεις, σε εναν απολογισμό ζωής.
Διαφωνώ απόλυτα στο «να δίνουμε θάρρος στον χωριάτη». Αλλά από τη στιγμή που δεν υπάρχουν άνθρωποι α’ και β’ κατηγορίας , ορισμένες από τις πιο αστείες νυχτερινές μου περιπέτειες έχουν πρωταγωνιστές τέτοια άτομα. Και τους ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό.
Το κλισέ «καθε τι έχει τη σημασία που του δίνεις» κοντεύει να γίνει συμπαντική αλήθεια. Η ζωή είναι μερικές φορές ωραία όταν αντιμετωπίζεις τα πράγματα με χιούμορ. Δεν δίνει στους ανθρώπους αυτό περισσότερο μπόι, και δεν εξωραίζει τις καταστάσεις, αλλά τουλάχιστον τις κάνει ακίνδυνες και διασκεδαστικές. Και αυτούς τους ανθρώπους , κατα κάποιον τρόπο πιο ανεκτούς.
Σκηνή 1η
Πρωταγωνιστές : ένας εφαψίας, εγώ, η φίλη μου, και ένας τύπος που είχε καταπιεί τον ουρανό και τη γη και είχε τύψεις που το έκανε αυτό αλλά από την άλλη το διασκέδαζε.
Χρόνος: Τσικνοπέμπτη
Το σκηνικό απλό, παίζουν 80ς κομμάτια , στην κοιλίτσα μας λίγη τεκίλα, λίγη μπύρα και πολλή διάθεση για γκίγκλινγκ.
Ο εφαψίας να προσπαθεί να χορέψει μαζί μου, να μου πιάνει συνέχεια τα χέρια, εγώ να έχω πεθάνει στο κλάμα και η φίλη μου έτοιμη να καλέσει την αστυνομία ή τους μεταλλάδες. Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι πιο τρομακτικό. Μια ερώτηση μόνο μου έκανε: που συχνάζω. Και το σχόλιο του στην απάντηση μου : Κοπρόσκυλο.
Σας την έχουν πέσει καλύτερα από τον τύπο που την έπεσε στην φίλη μου;
Πώς να αντισταθείς στην ατάκα : Είσαι πολύ γκοθ μουνί για αυτό το πάρτυ;
η συνέχεια πρβλέψιμη, νόμιζε οτι έπιασε την καλή αλλά τα ξημερώματα τον βρήκαν μόνο στο μπαρ.
Η συνέχεια στο επόμενο επεισόδιο.
Το σκηνικό
Greek Crisis Girl 