Σ’ ευχαριστώ για τα 3 υπέροχα χρόνια που μου χάρισες. Δεν ξέρω αν μου τα χάρισες για να πω την αλήθεια ή αν τα καλλιεργήσαμε, μαζί, σαν μια αδιαίρετη μονάδα, σαν 2 φίλοι που όταν βρίσκονταν ένιωθαν ένα, από μεριάς μου Α, αυτό ένιωθα.

μπορεί από ένα σημείο και μετά να μην έβλεπες καθαρά και τα μάτια σου να έκλεισαν αλλά μού άφησες το βλέμμα σου κληρονομιά.

Μεσολάβησαν πολλά, ασήμαντα, αλλά να, οι άνθρωποι αλλάζουν γιατί δεν μπορούν να παραμείνουν στάσιμοι και εμέις, παγώναμε το χρόνο , ενώ δεν θα έπρεπε. Δεν είμαι πια 18 ούτε εσύ 21. 22. όσο ήσουν τέλος πάντων.

Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε σε αναγνώρισα όταν ψάχναμε τα βιβλία και μιλούσαμε για αυτά που μας ένωσαν-όχι για τους άλλους. σε αναγνώρισα όταν έφευγες και με το περιπαικτικό σου γελάκι ξεμάκραινες για κάπου στην Αριστοτέλους. και εγώ γελούσα κι ας  ήξερα οτι ήταν η τελευταία φορά που σε έβλεπα σαν την αδελφή ψυχή μου. Γιατί κάναμε οτι θα τα ξαναπούμε.

Δεν σε αναγνώρισα όταν υπερασπίζόσουν πράγματα που ο εγωισμός σου δεν σ’ αφηνε να τα δεις καθαρά και είμαι σίγουρη οτι σε λίγα χρόνια θα σου φαίνονται γελοία. Δεν σε αναγνώρισα ούτε όταν γελούσες ενώ έκλαιγα.

Ταυτιστήκαμε, σχεδόν εξαυλωθήκαμε και βγάλαμε από μέσα μας- και τελικά εναντίον μας -όλη τη μικροψυχία, τη σκατοψυχιά, τη βοθρίλα που μας τάισαν γιατί εμπιστευτήκαμε. Ισως εδώ να παραγνωριστήκαμε. Γιατί δεν σε θεωρώ κακό άνθρωπο, ούτε εσύ εμένα, όσο και να το διατυμπανίζεις τώρα πια. Μαζί χαθήκαμε γιατί μερικές φορές για να γίνει ο μικρόκοσμος αντεκτός χρειάστηκε ωριμότητα. που δεν την είχαμε για πολλούς λόγους. Είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό, από την ίδια φτώχεια, από το ίδιο χιούμορ και την ίδια ματαιοδοξία.

Η τοξικότητα δεν παραγράφεται. Αλλά ούτε και η αγάπη.

θα σε περιμένω όταν γίνεις αυτό που σε κάνει να σε αγαπάς ακόμα και όταν δεν είσαι τίποτα.

Κράτα τα γράμματα που σου έγραψα. Τα εννοώ.