Η Ελλάδα είναι μια αιώνια, μεγάλη αρένα. Κανείς δεν ξέρει τι του γίνεται. Το πλυντήριο μέσα ξεπλένει βρακιά και σορτσάκια αλλά κανείς δεν ξεπλένει το πρόσωπο του, έτσι όλες οι πληγές και οι κύκλοι του παρελθόντος επιστρέφουν. Δεν είναι ότι όλα είναι άγονα, υπάρχει ομορφιά, κάτω από μαγικές γέφυρες και ονειρώξεις με μυρωδιά, κάτω από τα φαγητά της μάνας μας, που επιστρέφει από την δουλειά και περιμένει έναν καλό λόγο για τα μαλλιά ή τα νύχια της. Για όλες τις φορές που είπαμε την μάνα μας ηλίθια και κλάψαμε αγκαλιά πριν σηκωθεί για να μην κάψει το φαγητό. Για όσες φορές είπαμε σε έναν σύντροφο ότι δεν μπορούμε άλλο και το αύριο μας πλακώνει, για όσες φορές σου έβαλα να ακούσεις Στέρεο Νόβα και γύρισες το κεφάλι για να αποκοιμηθείς. Κάποιος θα φύγει, η αγάπη θα μείνει. Γι’αυτό δεν πιστεύω ότι όλα τέλειωσαν ή μπορεί να τελειώσουν. Είναι αυτή η ιδέα που έχουμε, η τελευταία μας ελπίδα να ζήσουμε όπως στα χαζά, ρομαντικά φιλμ που χαζεύουμε ενώ ξεπαγώνουμε το προμαγειρεμένο μας φαγητό και σιγομουρμουρίζουμε σκοπούς ενός ραδιοφώνου στη δουλειά. Όταν περνάς και ακούς το σκυλάδικο να ανακατεύεται με trans και house ήχους, όταν το μεταμοντέρνο γίνεται μετάμετάμοντέρνο, υπερμοντέρνο, υπερσύγχρονο, λουξ. Όσο σου τα γράφω αυτά, περιμένω να απλώσω άλλο ένα πλυντήριο ενώ η αλλεργία καίει τα μάτια μου, η νέα μόδα με διακατέχει, περιμένω να αγοράσω παράλληλα φίλτρα για την μηχανή του καφέ, πρέπει να δοκιμάσεις το νέο χαρμάνι, πολύ οικονομικό, όπως όλες οι αξιώσεις που έχω από το λύκειο και μετά, αξιώσεις όχι όνειρα, όχι σκοπός, όχι τέλος, λίγες αξιώσεις που διαχωρίζουν την έννοια της αξιοπρέπειας και της ηθικής από την μάζα που κοροιδεύαμε μαζί, τότε που διαβάζαμε σκόρπιες σημειώσεις πριν δώσουμε μάθημα.
Τώρα πρέπει να σε αφήσω, το ακούω να τελειώνει και έχω ακόμη πολλές δουλειές. Γράψε μου πριν φύγεις, θα ήθελα να πάμε για έναν καφέ, να χαζέψουμε σπασμένες βιτρίνες και να γελάσουμε για την μετάμετά πολίτευση και την σαπίλα του πολιτικού συστήματος ενώ σκοτώνουμε πάλι starbucks, σα τυχαίες Ολλανδέζες που είναι περαστικές και αύριο η Ελλάδα θα είναι γι’αυτές παρελθόν.
Γιατί για εμάς όσο κι αν με πονάει αυτό που λέω, η Ελλάδα είναι βλέννα περιόδου, έρχεται κάθε μήνα για να μας δείξει ότι είμαστε τόσο δυνατές όσο και αδύναμες, ότι μπορεί να χάνουμε κομμάτια μας αλλά πάντα μπορούμε να κυοφορήσουμε και να φιλοξενήσουμε, σώματα, ιδέες και κουφάρια
Greek Crisis Girl 