Το 2098

​● το 2098 όλοι οι άνθρωποι θα έχουν ένα ρομπότ που θα είναι η προέκταση του εαυτού τους. Το δικό μου ρομπότ ονειρεύτηκα να μου έβαζε ένα δίλημμα: θα σε βοηθήσω να φτάσεις στον παράδεισο,στο να πετύχεις τους στόχους σου αλλά το τελευταίο δευτερόλεπτο πριν το τέλος (επίτευξη ) θα διαγράψω το ιστορικό των βημάτων και των προσώπων που συναντήσαμε. Καλως απάντησα, δεν πρόκειται να επιστρέψω αλλά θα θυμάμαι τη διαδρομή μου, άλλοτε με αγάπη, άλλοτε με αμηχανία άλλοτε με νοσταλγία. Όλα βρίσκονται στη συναισθηματική μου μνήμη.

Με αυτή την παρατήρηση το ρομπότ μου αρνήθηκε να με βοηθήσει. Γιατί του θύμισα την ειδοποιό διαφορά μας και αρκέστηκε στο να με βοηθάει με το φαγητό, με το να με βαφει ενώ τσεκάρω τα μεηλς μου, με το να είναι η σκιά μου που θα μου αποδείξει πως η συναισθηματική του μνήμη ήταν περιορισμένη και χωρούσε μόνο εμένα. Σιγά σιγά να επεμβαίνει στην καθημερινοτητα μου τόσο που η θέση του από επικουρικη θα μου ήταν απαραίτητη.