Ταχα

​Τα χρόνια περνάνε και μοιάζουν άδεια γιατί δεν μπορούμε να αισθανθούμε. Ενοχοποιήσαμε τα αισθήματα μας μεταφραζοντας τα ως δράματα για να φανούμε ταχα δυνατοτεροι, ταχα πιο μοιραιοι. Για τη Μαρία Μητσορα καθε τι μοιραίο κρύβει έναν θάνατο. Χρόνια τώρα κηδευουμε τον άνθρωπο μεσα μας, το παιδι που κλαίει, τον έφηβο που ελπίζει και ονειρευεται. Τον κηδευουμε ομως χωρις καμιά φροντίδα, ποιος αγαπαει τις πληγες του; τις ελλειψεις του; τις επιθυμίες του; η πολιτισμενη κοινωνια εδω και καιρο με αφηνει νηστικη κ αδιαφορη. Σαν την ψευτικη ρωμαικη πολη του καβαφη, που η ανια κ η πληξη την κανει να περιμενει πως και πως την αλωση απο τους βαρβαρους που δεν θα ερθουν ποτε ,που δεν θα αποτελεσουν «μια καποια λυσην». Με τα σημερινα μου ματια βλεπω οτι  ειναι πιο επιτακτικη η αναγκη απο ποτε να εγκαταλειψουμε τον σνομπιστικο αυτισμο μας, να συμφιλιωθουμε με τον κυκλο της ζωης ,πριν κλεισει αδειος.