Σε κάποια χαράματα προς τη λήξη ενός πάρτυ δεν έρχεται σε όλους το ξενέρωμα. Κάποιοι στο χάραμα ενδοσκοπουν. Οι μεγαλύτερες εξομολογήσεις,ευχές και κατάρες γίνονται κάπου στο ημίφως. Εκεί που αρχίζεις να βλέπεις την αγουροξυπνημενη πολη αλλά και να κρύψεις τις αναστολές. Και κάπου εκει καξως ξημέρωνε και ενα γκρι μπλε ημίφως σκέπαζε τα πρόσωπα μας μου είπε ο Α. :
«Το ψέμα δεν βιώνεται, για να υπάρξει πρέπει να λεχθεί, σε αντίθεση με την αλήθεια που μόνο βιώνεται. Η πρώτη αίσθηση, η συνένωση όλων των αισθήσεων κάτω από το ένστικτο, μακριά από λεπτολογίες, πλάνες και λογικοφανη επιχειρήματα και γεγονότα. Αυτό είναι αλήθεια »
Εγώ εκεί στο ημίφως συνάντησα τον εαυτό μου να λέει με δέος «ΤΙ ΕΊΠΕΣ ΤΩΡΑ» πολλές φορές, λίγο πριν ξεσπάσω το νευρικό γέλιο.
Στο σκοτάδι της νυχτας η οραση σχεδον χανεται και άλλες αισθήσεις υπερλειτουργούν. Η αφή, η όσφρηση, η ακοή, το ε ν σ τ ι κ τ ο. Το ένστικτο σε κανει να βιώνεις πράγματα χωρίς πολλά λόγια, στο σκοτάδι φαίνεται το βλέμμα, η έλξη, ο καημός και η αύρα της καλοσύνης. Κάνεις πράγματα, χορεύεις όχι γιατι κανένας δεν σε βλέπει αλλά γιατί η ψυχή σου και το δυναμικό σου σε κινούν, αυτά χορεύουν, δεν υπάρχουν καθρέφτες και χορευτικές εντολές.
Αυτή την Παρασκευή στο Μικρόπολις και το επόμενο Σάββατο στο Στέκι σας περιμένω όλους στο μπαρ να σας ετοιμάσω το αγαπημένο σας ποτό!
Υ.Γ. Συγνώμη που χάθηκα για λίγο καιρό απο το μπλογκ. Αλλά δεν γινόταν αλλιώς.
Greek Crisis Girl 