Πίστη στον άνθρωπο

Μικρή ήθελα να πιστέψω στον Ανθρωπο, να μην είμαι προκατειλημμένη,να προσπαθώ να εστιάζω μόνο στα καλά και στις ευγενείς επιθυμίες των άλλων , σε αυτό που ήθελαν να γίνουν αλλά δεν ήταν λόγω ηλικίας και περιορισμών. Δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι δεν ήταν γιατί δεν μπορούσαν, γιατί ήταν κενοί, κακομαθημένοι και εγωιστές. Είχα μια ανάγκη να δώσω με όποιο κόστος και με όποιο τρόπο γιατί πίστεψα στην πλάνη ότι όλοι οι άνθρωποι λίγο πολύ εκτιμανε. Πόσο αφελείς οι σκέψεις μου περί οικουμενικής πνευματικής ανθρωπότητας και ενσυναίσθησης… Αγωνίζομαι πολύ για να συνεχίζω να πιστεύω στον Άνθρωπο με συμμαχο μου το χρόνο και τις πράξεις , καταλήγω στο τέλος των σκέψεων μου ότι είναι πιο εύκολο να γίνεις μισάνθρωπος και νιχιλιστης παρά να έχεις υπομονή και διάθεση να επικοινωνήσεις. Δεν με ενδιαφέρει μακροπρόθεσμα αν υπάρχει δικαίωση ή έστω μια αναθεώρηση καταστάσεων, δεν θα υπάρχω για πάντα και δεν θα είμαι η ίδια όσο περνάνε οι μέρες. Ούτε ψυχικά ούτε σωματικά εδω. Αν όλοι σκεφτόμασταν το τώρα και ζούσαμε σαν να είμαστε ευγνώμονες δεν θα υπήρχε τόση μαύρη εγωπαθεια. Μην ξεχνάμε πως η εγωπαθεια είναι μια μαύρη τρύπα και αργά ή γρήγορα όλους θα μας καταπιεί απογυμνώνοντας μας στην κοινωνία και στους ανθρώπους που κάποτε υπήρχαν στη ζωή μας. Και το τρομακτικό είναι ότι κάποιοι θα απογοητευτουν από τη θέα του μαύρου σάπιου κενού.