Πριν την οργή και μετά απ’ αυτήν, υπάρχει πάντα η φ τ ώ χ ε ι α. Η φτώχεια των αναστεναγμών που συνοδεύονται από το τινάγμα της καύτρας του τσιγάρου, τα κρυφά δακρύα ή τα πνιχτά αναφιλητά. Η φτώχεια που επιβάλλει ο καταναγκασμός της αλλοτρίωσης και η υποχώρηση του ανταγωνισμού. Η φτώχεια της ζωής στο συρματόπλεγμα ή στο μικρό δωμάτιο της κοινωνικής απομόνωσης. Η φτώχεια των αισθήσεων, των ορέξεων και των γεύσεων και, φυσικά, των εμπειριών που έμειναν παντοτινά στη σφαίρα του φαντασιακού. Η φτώχεια του σημείου και η καταδίκη της ερμηνείας.
Η φτώχεια και οι χιλιάδες υποστάσεις της θυμίζουν την ιστορία του μικρού Ζακ που μεγάλωνε ισορροπώντας στο κενό που όριζε ο κόσμος της μητέρας του κι οι ζωές των άλλων. Η Κατρίν, μια φιγούρα ζεστή και συγχρόνως απόμακρη, συνήθιζε να στέκεται στο παράθυρο και να κοιτά το πεζοδρόμιο με το ίδιο πάντα άδειο κι επίμονο βλέμμα. Η μερική κώφωση…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 716 επιπλέον λέξεις
Greek Crisis Girl 