Μήδεια

Ένα βροχερό απόγευμα του Μαΐου σκέφτεται το κατά πόσο ο ρόλος που μας προσδίδει μία φήμη ή πιο συγκεκριμένα μια θεατρική διασκευή ενός μύθου, μας κάνει να ταυτίσουμε τον πρωταγωνιστή της φήμης με την ιδιότητα του ρόλου του παραμερίζοντας και αγνοώντας την «αληθινή»του ταυτότητα.

Το παράδειγμα της Μήδειας, γνωστό. Οι Αθηναίοι γνώριζαν από τον καθιερωμένο μύθο ως τη φόνισσα του αδελφού της, ήταν η μάγισσα που ονειρευόταν ανατριχιαστικούς τρόπους να κατάστρεψει τον Πελία, εχθρό του συζύγου της  Ιάσωνα και η οποία  Ευριπίδης με όλο του το πάθος για τους γυναικείους χαρακτήρες αποφάσισε να τη μετατρέψει επί σκηνής και σε δολοφόνο των παιδιών της. 

Η τέχνη γεννάει μια νέα ζωή,  μια νεα Μήδεια που κατέληξε να χαρακτηρίζει την αυθεντική. 

Ο ρόλος της Μήδειας αντικατέστησε το αληθινό της άτομο, την έκανε τραγική ηρωίδα που υπογράφει με αίμα και δάκρυα όντας σε αμόκ. 

Κλείνει με ένα τεράστιο ηθικό δίδαγμα : Ο Ιασων αναγκάζεται να εξοριστει,  να χασει την οικογένεια του , να χασει το παρελθόν και το μέλλον του έτσι ακριβώς όπως αναγκάστηκε η Μήδεια. Υποχρεώνεται να καταλάβει πως είναι να είσαι ο άλλος, πόσο δύσκολο είναι να έρθεις στη θέση κάποιου που θα γευτεί την προδοσία για επιπολαιότητες. 

Η Μήδεια δεν ήταν απλά φόνισσα. Αλλά για να τη προσέξετε και να την ακουσετε ο Ευριπίδης την έκανε παιδοκτόνο. 

Έχουμε απόλυτη ανάγκη τα αρχαιοελληνικά έργα. Τα έχουμε ανάγκη όταν οι δημοκρατίες παραπαίουν. Αυτή τη στιγμή ζω σε μια δημοκρατία εξαιρετικά παραπαίουσα, που  η Βουλή των Λόρδων έχει μόλις συγκληθεί ενώ η Βουλή των Κοινοτήτων μπορεί να έχει λόγο για το αν θα πάμε σε πόλεμο (ενν.Ιρακ) , αλλά μπορεί και όχι. Η Ελλάδα ήταν ένα πολύ νέο δημοκρατικό έθνος που δεν είχε αφήσει ακόμα πολύ πίσω του τον βαρβαρικό κόσμο. Οι Έλληνες πρόσφεραν τα έργα αυτά ως χώρο για αληθινό διάλογο. Δεν μπορούμε να πούμε οτι το θέατρο τώρα πια  είναι πραγματικός χώρος διαλόγου, αυτά τα έργα όμως μας θυμίζουν τι θα μπορούσε να είναι. 

Deborah Warner