Κυριακή του Πάσχα. Ή μάλλον ξημερώματα Δευτέρας. Ξυπναω απο τη βροχή που ακούω στο μπαλκονακι μου. Είχα αφήσει μισανοιχτη την μπαλκονοπορτα, αγαπημένη συνήθεια να αισθάνομαι τον αερα μιας ξαστερης ανοιξιατικης νυχτας στο σωμα μου και ετσι να με παίρνει ο υπνος.
Διωχνει ολους μου τους φοβους αυτή η συνήθεια , ειναι η αγκαλιά που πάντα μου έλειπε εκείνα τα βράδια της εφηβείας μου. Μια εφηβεία με απωθημένα είναι μια εφηβεία ενοχικά αθώα.
Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να ξυπνάς με τον ηχο και τη μυρωδιά της βροχής. Η μάλλον ναι, υπάρχει, με φιλιά αλλά το εφηβικό σου δωμάτιο τα ξημερώματα του 2017 σού δίνουν μόνο τέτοια συμβολικά ξυπνηματα. Το ταγκό του νερού που προσγειώνεται στο χώμα, στην πέτρα, το τσιμέντο και στα λουλούδια κάνει την πόλη πιο ανθρώπινη. Είναι τα δάκρυα που η ίδια δεν μπορεί να χαρίσει στον εαυτό της καθε φορά που ,ια αδικία συμβαίνει στα σπλάχνα της, ένας βιασμός αθωώνεται επειδή οι βιαστές είχαν περισσότερα λεφτά από το θύμα. Είναι η απόδειξη πως η φύση μιλάει, εκφράζεται, μελαγχολεί με μια γοητευτική λύπη που βάζει σε σκέψεις μόνο όσους θέλουν να την ακούσουν.
Μικρή περίμενα τα πρωτοβρόχια για να σημάνει φθινόπωρο και να φάω λουκουμάδες ανήμερα της φθινοπωρινής γιορτής μου. Γιατί βαριομουν την ξέγνοιαστη ανία του καλοκαιριού και ήθελα να νιώσω μια ψυχρα που θα με κάνει να μυρίσω το μαλακτικό από τη φρεσκοπλυμένη μου ζακέτα. Γιατί άλλαζα, μεγάλωνα, θα άφηνα τη ζωή μεσα σε μια νέα εποχή να με αλλάξει όσο ήθελα. Θα έφτανα πιο κοντά στα όνειρα μου.
Τώρα που ακούω τις στάλες να πέφτουν ρυθμικά σκέφτομαι πόσο καοόλου δεν μοιάζουν με το Rain του Mika αλλά με το Γλυκό μου γιασεμί από την ταινία-ποίημα «Φθηνά τσιγάρα «.
Ωπ! Μια αθόρυβη αστραπή που με τρόμαξε για λίγο και διέκοψε τις σκέψεις μου. Τι έλεγα;
(Ακολουθεί ένα βροντερό μπουμπουνητό σαν soundtrack των σκέψεων μου,θυμίζει ένα λιοντάρι που βρυχάται )
Οτι το σκοτάδι είναι διαχειρίσιμο όταν έχεις με κάποιον να το μοιραστείς. Είναι ένα αόρατο βάρος που σε κάνει να νιώθεις μόνος και να αναζητάς τα ουσιώδη που το γαμώτο με αυτά είναι οτι φθείρονται.
–μπορείς να μη μου μιλάς για το τώρα, το ποτέ και το πάντα; ο χρόνος είναι περιορισμός και η αγάπη δεν καταλαβαίνει από όρια. επανάλαβε μου αυτό που άκουσα προχτές : «σ’αγαπώ πιο πολύ από το χθες και λιγότερο από το αύριο». Χάρισε μου μια αιώνια στιγμή και μην μου την πάρεις για ανόητο λόγο.
Η βροχή μου λέει με το τραγούδι της πως πρέπει τα μάτια της φύσης να βουρκώσουν για να δουν καθαρά. Πως τα δικά μου μάτια έχουν συνηθίσει το σκοτάδι, είναι αυτά που με κάνουν να παρομοιάζω την μπαλάντα της βροχής με τα ποιήματα του Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα.
Όλα ξεκινούν από την αγάπη. Όσοι αγαπούν είναι απασχολημένοι με το να αγαπούν οι υπόλοιποι κάνουν κακίες από βαρεμάρα και πλήξη. Και για εξουσία (το χρήμα είναι μια μορφή εξουσίας, η απόλυτη μορφή ειναι η υποταγή ). Αν και ο έρωτας είναι δικτατορία , ο υποταγμένος στο αντικείμενο του πόθου του είναι εθελόδουλος χωρίς να χάνει την αξιοπρέπεια του.
Ξημερώνει. Η Αφροδίτη χαιρετά μέσω της αυγής. Η βροχή σταμάτησε γιατί πήρε αυτό που ήθελε : τις σκέψεις μου που δεν θυμάμαι, τις αναμνήσεις που μου κρύβονται και την γνώση του μέλλοντος που εξακολουθείνα θέλει να το παίζει μυστήριο. Καλή μου βροχή, τα όνειρα που έκανα στον ύπνο μου απόψε φύλαξε τα σαν κάτι εύθραυστο και δωστα μου πίσω μόνο αν είναι ευχάριστα. Αν είναι εφιάλτες καν τους χάρτινα καραβάκια και ρίξτα στο γυαλό .
Greek Crisis Girl 