Έχει πλάκα η ζωή πολλές φορές όταν τη σκέφτομαι. Έχουν πλάκα αυτά που εκλαμβάνω ως προβλήματα. Είχες τεράστια τραγικότητα στα χείλη όταν μου χαμογελούσες.
Για πολύ καιρό ξυπνούσα με την ανάμνηση της φυγής σου, στο φόβο μου που είχε γίνει πραγματικότητα. Ήταν άνοιξη , σε συναντούσα με όλο το θράσος της ύπαρξης μου που μου επέτρεπε να δω πόσο δειλός είσαι τελικά και πόσο δεν μου πέφτει λόγος που κατήντησες έτσι.
Έτρωγες τα νύχια σου γιατί σε εμπόδιζαν να πιάνεις τα χέρια μου ολοκληρωτικά χωρίς να με πληγώνεις με γρατζουνιές-υπαινιγμός στο γατάκι σου,που ακόμα αναρωτιέται πού έχεις πάει. Τα ποιητικά σου ψέματα σε χαρακτηρίζουν όσο δεν σε χαρακτήριζαν τα μάτια σου. Ήσουν μεγάλος, πολύ μεγάλος για να σε δεις με αυτά τα μικρά , σχιστά, αμυγδαλωτά μαύρα ματάκια με τις πυκνές βλεφαρίδες. Έκαναν μια βουβή αντίθεση με τα καστανόξανθα μακριά μαλλιά σου που πάντα τα έπιανες κοτσίδα.
«ΕΜΕΊΣ ΟΙ ΜΕΤΑΛΛΑΔΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟΣΟ ΤΕΤΡΙΜΜΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ», έλεγες. Γελούσα και εσύ έβγαζες καπνό από τη μύτη αν και άνοιγες το στόμα σου για να χαμογελάσεις και να κάνεις τα μάτια σου ακόμα πιο μικρά. Σχήμα ταύρου , το ονόμαζα . Σχήμα υπερβολής , απαντούσες.
Τα μαύρα σου ρούχα γιατί ήταν πάντα τόσο μαλακά; Γιατί τα γένια σου τσιμπούσαν τόσο γλυκά, σχεδόν χάιδεμα που με υπνώτιζε;
-Γιατί ήσουν μονίμωα θλιμμένος ενώ τα είχες όλα;
-Γιατί πέθανες πριν προλάβεις να ζήσεις;
Τις απαντήσεις μου τις έδωσε για χάρη σου το σκοτάδι:
–Είχα όλα όσα ήθελα γιατί ποτέ δεν τα θέλησα, αφού πάντα τα είχα. Ο φόβος μου να τα χάσω είναι πιο μεγάλος από την επιθυμία μου να τα χαρώ.
-Πέθανα γιατί δεν θέλησα να γεννηθώ. Η απάθεια με διάβρωνε και εγώ δεν ήμουν βράχος όπως νόμιζα μα ένα διαλυμένο φύκι που ούτε τα ψάρια δεν θέλησαν να το φάνε. Η ζωή είναι πολύ ωραία αλλά όχι για μένα. Ο,τι είναι ωραίο δεν είναι απαραίτητα και κατάλληλο.
Το όνομα σου είδα αργότερα στις εφημερίδες. Το αίμα σου ,στο γκρι σκαλάκι που χάιδευες τη γάτα σου. Και έκλαψα, ω θεε μου έκλαψα μέχρι να μου σβηστούν τα μάτια. Και δεν με είδες για να μου πεις για ακόμα μια φορά πόσο όμορφη είμαι όταν κλαίω.
Πάνε 2 χρόνια. Και όσο θα κυλάει ο χρόνος, τόσο θα με παίρνει μακριά σου.
Greek Crisis Girl 