Περπατούσα αμέριμνη, με βλέμμα -ωπ, τι έχουμε εδώ, δεν είσαι αυτό που ψάχνω, επόμενος,- μέχρι που οι ματιές μας συναντήθηκαν από μακριά. Ήταν εκεί, με το γυαλιστερό της περιτύλιγμα, με ένα μειδίαμα που σε καλεί να την πάρεις, αν είχε δάκτυλα θα με καλούσε ναζιαρικα. Πλησίασα κοντά της, την άγγιξα σε όλες τις μορφές της… Continue reading Τελευταία μέρα του Φεβρουαρίου
Μόνη.Απόγευμα Μάρτη. Συντροφιά ένας τελειωμένος φυσικός χυμός πορτοκάλι – παιδική γεύση απ’ όταν πήγαινα ακόμα σχολείο- και δύο τσιγάρα – εφηβική γεύση γεμάτη ενοχική απόλαυση στο μπαλκόνι του παλιού μου δωματίου-. Και οι δύο γεύσεις, εδώ στη Θεσσαλονίκη, υπενθυμίζοντας μου πως δεν υπάρχουν συγκεκριμένα μέρη για να βρείς έναν παλιό σου εαυτό. Οι γεύσεις, η… Continue reading Μόνη
Και κακές σκέψεις έχω, και εφιάλτες να εξουδετερώνονται με μια γεμάτη και ευχάριστη μέρα έχω και χρόνο να περιμένω για τα καλύτερα, έχω. Και το πρόβλημα είναι ότι τα έχω όλα αυτά ταυτόχρονα. Και δεν έχω καθόλου μα καθόλου διάθεση να δίνω τη δυνατότητα στους άλλους να έχω αδυναμίες. Οχι γιατί φοβάμαι το κακό. Ούτε… Continue reading Love the unlucky ones.
Υπάρχει ένα ξεχωριστό μέρος στον παράδεισο για τις τύψεις που πεθαίνουν μαζί με σένα. Με το που γινόμαστε βιαστικά πουλιά του Βορά, οι Ερινύες κάθε ανθρωποδαρμένης ψυχής αποχωρίζεται την πολυπαθούσα πνευματική αυτή ύπαρξη και πετάει ελέυθερη, ελαφριά προς το τραπεζάκι που πίνουν ελληνικό ( που είναι αιγυπτιακός τον ελληνοκεντρισμό μου μέσα) όλες οι άλλες και χαχανίζουν… Continue reading Χαρτογραφώντας τον Παράδεισο (Ι)
Greek Crisis Girl 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.