Κι όμως και οι άνθρωποι είναι κλειδιά.

Νιώθω άπειρη στοργή για τον εαυτό μου όταν βλέπω φωτογραφίες μου από το σχολείο.Ήμουν ευτυχισμένη με πραγματικα λιγότερα από τώρα που έχω περισσότερα αλλά δεν είμαι ευτυχισμένη.Ίσως είναι η τάση των ανθρώπων να εξιδανικεύουν το παρελθόν, δεν ξέρω.Ήμουν ευτυχισμένη ανάμεσα στα όνειρα μου, τα τετράδια μου, τις φαντασιώσεις μου, το άρωμα la vie est belle κ τις αφίσες μου.Ήμουν ευτυχισμένη στην άγνοια μου και δεν είχα ιδέα από απογοήτευση.Οι ιδεολογιες, όπως και οι στιγμές καταστρέφονται όταν συστηματοποιούνται.Ίσως να ήμουν πολύ ρομαντική ή ένα θρασύ κορίτσι. Δεν ξέρω.Πάλι δεν ξέρω και εκνευρίζομαι που δεν ξέρω. Που δεν με ξέρω.

 

Feel like σπρώχνω τις εβδομάδες για να σε δω και να κάνω ρισταρτ.

Είμαι ανάμεσα σε αυτό που θέλω να ζήσω και αυτό που ζω

Μεγάλη λύπη-χαρμολύπη με λίγη ψευδαίσθηση-μικρή λύπη για το ανολοκλήρωτο.Story of my life.

Κι όμως, οι άνθρωποι είναι κλειδιά. Είναι ταξίδια, είναι μικρές συμπικνωμένες ζωές σε χαμόγελα.

Charles Ray, Plank Piece (part 2 of 2), 1973
www.charlesraysculpture.com