Θα βρούν κάτι τετράδια, κάτι χαρτιά γραμμένα, κάτι φακέλους πολύχρωμους ταιριαστους με τα στυλό. Εναπομείναντα ενός κοριτσιού με όνειρα. Πού βαρέθηκε κ σιχαθηκε τον εαυτό της να της λένε «δεν ξέρω» , τσιγκουνιες αισθημάτων και τρύπια λόγια. Φόβοι,ανασφάλειες κλειδωμένες σε ένα τετράδιο που ποτέ δεν ανοίγει. Αυταπάτες αληθινές που η δειλία τις έκανε ψέμα. Όνειρα… Continue reading Θα βρούν
Θα συμφωνήσω με τον Δημήτρη Χατζή ως προς τη σημασία των δακτύλων: Δεν πιστεύω πως δείχνουν τον άνθρωπο —μ’ αρέσει μόνο να τα κοιτάζω. Μερικές φορές είναι πολύ ωραία τα δακτυλίδια, αγκαλιάζουν τα δάκτυλα και φαίνονται σαν να στέκουν περήφανα, να κρατάνε το στυλό καμαρωτά , να αποτελούν αγχολυτικό για τις δύσκολες στιγμές. Χθες οι… Continue reading Δάκτυλα
Αποφάσισα το 17/βασικά έψαχνα αφορμή/ να πάρω τον εαυτό μου στα σοβαρά επιτέλους.Είπα : ή θα έχεις τσαμπουκά ή θα είσαι μονίμως μία Σίλβια Πλαθ. Που τίποτα δεν έχει η Σίλβια Πλαθ μπροστά στην κατακερμάτιση αυτοκαταστροφής που μπορώ να φτάσω εγώ. Δεν ξέρω αλλά αγαπάω με μία περίεργη αγάπη τους εχθρούς μου. Με κάνουν να… Continue reading σοβαρά τώρα; χρειάζεται και τίτλο;
Οκ, πέρα από την «επαναστάτρια» που αποδέχεται πως τα υλικά αγαθά είναι μία ματαιότητα είμαι ένα κορίτσι που έβλεπε τη γιαγιά της να βάζει κόκκινο κραγιόν και γούνα πριν το χειρουργείο. Ντιενενια είναι αυτά, τι να πεις. και κάπως έτσι μένεις απένταρη γιατί τα τελευταία 5 σου ευρώ τα ξόδεψες σε ένα Λόρκα. Χαλάλι του.
Greek Crisis Girl 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.