Ξεχνάμε ότι είμαστε θνητοί. Ξεχνάμε να παίξουμε το ρόλο μας στην ταινία που πρωταγωνιστούμε και πολλές φορές αρκούμαστε σε ενέργειες που θα κάνουν συνήθως οι δεύτεροι ρόλοι ή αποχαυνωνόμαστε στην παρατήρηση, ως άλλοι θεατές.
Ξεχνάμε πόσο μαγικά, περίεργα, σπάνια και παράξενα πλάσματα είμαστε μόνο και μόνο γιατί μόνο εμείς γράφουμε το σενάριο. Αφήνουμε να μας τρώει η μικροαστίλα – ο εχθρός της δημιουργίας, η μιζέρια που εκπορεύεται από τη μη διαχειρίσιμη ρουτίνα και γενικά η τάση μας να μην παίρνουμε απόσταση από τα πράγματα.
Λες και ξέρεις ότι θα φτάσεις εκεί που φαντάζεσαι και μετά θα σέρνεσαι.
Greek Crisis Girl 