Προσπάθεια προσγείωσης no. 333

Όχι, όταν κλείνω τα μάτια δεν κοιμάμαι. 

Θυμάμαι, σκέφτομαι, τραγουδάω από μέσα μου,υπολογίζω αλλά οχι, δεν κοιμάμαι. 

Κοιμάμαι μόνο όταν κάνω αρκετά όνειρα για να κοιμηθώ ελαφριά, αέρινα και στιγμιαία. 

Τραβάω το κεφάλι μου από πίσω και προσπαθώ να βρω τυφλά κάτι να ακουμπήσω από πίσω του. Να το χτυπήσω ελαφρά. Μόνο όταν χτυπήσει θα αισθανθεί την ασφάλεια του στηρίγματος.

Κάπως έτσι είναι η ζωή :μια προσπάθεια συγκέντρωσης, ονειροπόλησης, χτυπήματος ίσα ίσα για να αισθανθεί και τελικά να ακουμπήσει και να αφεθεί σε αυτό που  πρωτύτερα το πονεσε. 

Και μη μου λες ότι κοιμάμαι. Με τρομάζει η ησυχία και η ξεκούραστη αναισθησία του ύπνου. Απλά εσύ κοιμήσου δίπλα μου, πάνω μου, στα γόνατα μου. Και ασε με εμένα να σκέφτομαι τι θα σου πω όταν ξυπνήσεις.