Βγαινω λίγο στο μπαλκόνι για να δω τον ιδιο ουρανο απο διαφορετικη γωνια απο αυτη που συνηθισα εδω και 10 χρονια να τον παρατηρώ απο την τελευταια αποδημία .
θέλω να βάλω ένα τραγούδι παλαια μελενιο και να με κανει να νοσταλγησω εποχες που ποτε δεν εζησα, να μου λειψουν προσωπα που μονο φανταστηκα.
Κατεβάζω το χέρι μου απο τα κάγκελα και πιάνω το σουφρωμα του υποτιθέμενου φουστανιού της Δανάη όταν τραγουδούσε το συγκεκριμένο κομμάτι. Χαμηλώνω το κορμί μου μέχρι να ακουμπήσει ο άλλος μου αγκώνας στο κάγκελο και με τον καρπό λυγισμένο πιάνω το μάγουλο μου ενώ σκέφτομαι τι ωραίες μόρτισσες και μάγκες πρέπει να υπήρχαν τότε και με πόση ανοιχτή καρδιά ,γεμάτη με την ειλικρίνειά της αγάπης, εξομολογουνταν σε πρώτο πλάνο τα αισθήματα τους με τρεμαμενα χείλη και ενα ελαφρα ειρωνικό χαμόγελο.
Αδειο το βλεμμα μου. Σκεφτομαι πως θα ηταν καλύτερο να εκλεινα τα μάτια.
Greek Crisis Girl 