Πολλές φορές όταν βλέπουμε τα όνειρα μας, τις επιθυμίες μας να συμβαίνουν στον κόσμο των αισθήσεων, τρομαζουμε.
Ο τρόμος αυτός δεν είναι ο ίδιος με αυτή την αποπνικτική μαύρη απορροφητική σκιά που στεγνώνει το στόμα και και σμίγει τα φρύδια μας.
Αυτός ο φόβος δεν είναι θάνατος αλλά μια ενστικτωδώς ελεγχόμενη νέα αρχή, μια γέννηση χωρίς αίμα.
Μήπως είναι δέος; και αν το δέος και ο τρόμος σε κάνουν να νιώθεις το ίδιο σαστισμα, σε κάνουν να αισθάνεσαι το ίδιο μικρή, τότε γιατί να μην είναι ένα;